نوجوانان وقتی اتفاق ناراحت‌کننده‌ای، مثل جداشدن از تیم ورزشی‌شان، باختن در یک مسابقه، یا ناکامی تحصیلی برایشان می‌افتد به حمایت توام با سکوت شما بیش از روحیه دادنتان نیاز دارند. حمایت شما باعث می‌شود آنها به خودشان بیایند و به حل و فصل بحرانی که برایشان پیش آمده بپردازند.
حمایت شما به آنها نشان می‌دهد که باور دارید از عهده موقعیتی که برایشان پیش آمده است برمی‌آیند. درست است. شما با این کارتان آنها را تشویق می‌کنید تلاش کنند نه برای اینکه درد و رنجشان را فراموش کنند، بلکه برای اینکه درد و رنجشان کاهش یابد و حالشان بهتر شود. همین باور پنهان شما به توانمندی آنها، آن هم درست در زمانی که دربار خودشان تردید دارند، سبب تقویت ارتباط شما با آنها می‌شود.
بهتر است والدین تا زمانی که فرزندان نوجوان‌شان هنوز خانه را ترک نکرده‌اند و به‌دنبال زندگی خودشان نرفته‌اند فرصت تجربه شکست را برای آنها فراهم آورند چون خودشان در کنار آنها هستند و می‌توانند علاوه بر یاری رساندن به آنها ضعف‌شان را جبران کنند. آنها باید تجربه لازم برای مواجهه با سختی‌های زندگی را در خانه پدر و مادرشان به‌دست آورند تا بعدها که بزرگ‌تر شدند و دنبال زندگی خودشان رفتند بتوانند به این تجربه تکیه کنند.
مایکل رایرا، از کتاب با فرزندان نوجوانتان در ارتباط باشید، ترجمه داود عرب‌قهستانی و لادن شریعت‌زاده
